Kochanki

Dora Maar była świetną fotografką, inspirowała surrealistów i samego Picassa. Ich trwający 11 lat związek okazał się burzliwy, toksyczny i destrukcyjny. Zakończył się dla Dory dramatycznie. Picasso uznał ją za wariatkę. Schemat raczej znajomy. Wcześniej Picasso stworzył prawie 500 jej portretów - po znajomości z nim popadła w obłęd i zapomnienie. Dostrzec można w tej relacji jak początkowa fascynacja przeszła w totalną symbiozę i coraz częstsze porzucenia. Ach, jak bawił się jej emocjami, a ta, by go nie stracić, coraz bardziej uzależniała się od niego, wchodząc w jego świat, aż w końcu straciła swoją tożsamość. Dora usilnie o niego zabiegała, tymczasem Picasso już dawno wyszedł z kadru. 

W filmie “Dora Maar. Między światłem a cieniem”, w reżyserii Marie-Eve de Grave, jej martwe natury przedstawiające przedmioty w ograniczonej przestrzeni są dla mnie oznaką tkwienia w związku z narcystyczną przemocą. Skąd wiem? Ostatecznie Dora trafia do szpitala - i dziś z wieloma kobietami próbuje się zrobić to samo - wystarczy, że przestają spełniać oczekiwania albo mogą ujawnić niechciane fakty - bywa, że wtedy dostają etykietkę chorej psychicznie, wariatki, furiatki, zbyt emocjonalnej. Tymczasem artystka zostawiła po sobie tysiące prac.